دندان‌های ما در دهان ما صورت کاملاً امن قرار گرفته‌اند و ریشه‌هایشان در استخوان فک قرار دارند. استخوان فک ریشه‌های دندان را احاطه کرده و محیطی امن برای دندان‌ها فراهم می‌کند و شکل و ساختار طبیعی خود را حفظ می‌کند.
زمانی که دندانی به هر دلیلی در دهان از دست می‌رود، استخوان فک که ریشه‌های دندان در آن قرار دارد، غیرفعال می‌شود. با گذشت زمان، استخوانی که نمی‌تواند وظیفه احاطه کردن ریشه دندان را انجام دهد، به دلیل عادت بدن به سازگاری با شرایط جدید شروع به ضعیف شدن و نازک شدن می‌کند. با این حال، این نازک شدن استخوان فک از ساختن دندان‌های جدید، یعنی ایمپلنت‌های دندانی جلوگیری می‌کند.
در چنین مواردی از کمبود استخوان، عملی که برای ایجاد ناحیه‌ای که بتوان ایمپلنت‌های دندانی را در آن قرار داد انجام می‌شود، پیوند استخوان نامیده می‌شود. این فرایند، که می‌توانیم آن را به‌عنوان قرار دادن یک بافت استخوانی جدید از قسمت‌های مختلف بدن در استخوان فک توصیف کنیم، اجازه می‌دهد ایمپلنت‌های دندانی با خیال راحت ساخته شوند.
آیا می‌توان درمان ایمپلنت را برای استخوان‌های ضعیف انجام داد؟
ایمپلنت‌ها ریشه‌های مصنوعی دندانی از جنس تیتانیوم هستند که در استخوان فک قرار می‌گیرند و برای حمایت از دندان مصنوعی ساخته می‌شوند. این روش موفق‌ترین روش برای جایگزینی دندان از بین رفته با دندان جدید در نظر گرفته می‌شود. در روش ایمپلنت، داشتن ساختار استخوانی برای حمایت از ایمپلنت و داشتن لثه‌های سالم ضروری است.
برای موفقیت آمیز بودن عمل ایمپلنت، بیمار باید بافت استخوانی کافی برای حمایت از ایمپلنت داشته باشد. اگر بافت استخوانی کافی در استخوان فک وجود نداشته باشد، استخوان نمی‌تواند از ایمپلنت حمایت کند.
پیوند استخوان
پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان شامل برداشتن بافت استخوانی از ناحیه‌ای با تراکم بالا و استفاده از آن برای تقویت ناحیه‌ای با تراکم پایین است. اگر دندانپزشک شما بافت استخوانی کافی در فک پیدا کرده باشد، پیوند استخوان انجام می‌شود.
انواع مختلفی از پیوند استخوان وجود دارد. اتوگرافت استخوانی است که از قسمت دیگری از بدن بیمار در اینجا گرفته می‌شود. پیوند زنوگرافت آلوگرافت که استخوانی از حیوانات یا استخوانی از انسان دیگر است. همچنین نوع دیگری از پیوند استخوان وجود دارد که در آن مواد اسنیتتیک می‌توانند در جای خود به عنوان استخوان عمل کنند.
پس از بهبودی استخوان فک، می‌توان فرایند کاشت را ادامه داد. این کار با قرار دادن پست کاشت تیتانیوم در استخوان فک آغاز می‌شود. این مرحله نیز ممکن است چندین ماه طول بکشد تا بهبود یابد.
در نهایت، هنگامی که بهبودی کامل شد، دندانپزشک اباتمنت، امتداد ستون فلزی ایمپلنت را در فک قرار می‌دهد. باز هم باید برای بهبود بافت نرم زمان گذاشت. پس از بهبودی، قالب‌هایی از دندان‌ها و استخوان فک گرفته می‌شود و در نهایت می‌توان دندان‌های روکش‌ها را روی ایمپلنت چسباند.
پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان
پیوند استخوان اگرچه زمان بر است، اما می‌تواند بخش مهم و ضروری هر فرایند ایمپلنت باشد. پس از جراحی، بیماران ممکن است ناراحتی معمولی مانند تورم یا کبودی لثه یا پوست را تجربه کنند، اما این عوارض جانبی رایج به سرعت از بین می‌روند. پس از هر مرحله از پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان ، رعایت برخی از شرایط تغذیه‌ای مانند مصرف فقط غذاهای نرم ضروری است.
پیوند استخوان برای ایمپلنت بر روی استخوان‌های ناکافی
کمبود استخوان یکی از بزرگ‌ترین موانع برای کاشت ایمپلنت در ناحیه بی دندانی است. حوادث ضربه‌ای مختلف مانند از دست دادن زودهنگام دندان، پنوماتیزاسیون سینوس فک بالا، بیماری لثه، ضربه به استخوان فک و ناحیه صورت، کیست‌های دندانی و تومورهای موجود در استخوان فک، ضایعات پاتولوژیک در دهان باعث از بین رفتن استخوان آلوئولار برای کاشت می‌شود. استفاده از پیوند استخوان (معروف به پودر استخوان) و بازسازی بافت هدایت شده با استفاده از غشای مانع، تکنیک جراحی اولیه است که برای بازسازی استخوان آلوئولی در درمان ایمپلنت دندان استفاده می‌شود.
بازسازی بافت هدایت شده بیش از 30 سال در دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته است و هر روز برای دستیابی به نتایج قابل‌پیش‌بینی جراحی بیشتر توسعه یافته و به روز می‌شود.
حفظ استخوان آلوئول بعد از عمل جراحی
اگر قرار است ایمپلنت‌ها پس از کشیدن دندان، عمل کیست و تومور، در حین عمل یا پس از یک دوره زمانی معین در ناحیه عمل قرار داده شوند، می‌توان از بیومتریال استفاده کرد تا از دست دادن استخوان به حداقل برسد. اگرچه جلوگیری کامل از فروپاشی استخوان پس از این روش دشوار است، اما هدف این است که تا حد امکان از دست دادن حجمی به حداقل برسد.
تقویت استخوان آلوئول
فرایند افزایش حجم فعلی ناحیه‌ای که در آن کاشت ایمپلنت برنامه‌ریزی‌شده است با استفاده از پیوند بافت نرم و بافت سخت انجام می‌شود. این مواد پیوند مورد استفاده را می‌توان از خود بیمار تهیه کرد (گرافت اتووژن) یا می‌تواند منشأ خارجی داشته باشد. در حالی که تقویت استخوان برای به دست آوردن حجم کافی استخوان در هر دو ضایعات استخوانی افقی و عمودی اعمال می‌شود، ممکن است تکنیک‌های درمانی متفاوتی در مناطق مختلف مورد نیاز باشد. در بیماران سیگاری، بهداشت دهان و دندان ضعیف یا انتظارات غیرواقعی، باید به جای تقویت استخوان، درمان جایگزین و گزینه‌های پروتز در نظر گرفته شود.
اگر قرار است پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان اعمال شود، حداقل 4 عامل اساسی هنگام تصمیم گیری در مورد نوع تکنیک جراحی باید در نظر گرفته شود:
1- وضعیت کلی سیستمیک بیمار و بهداشت دهان
2- مورفولوژی و اندازه نقص استخوان
3- نوع پروتزی که در پایان درمان روی بیمار اعمال می‌شود
4- هزینه درمان و انتظارات واقع‌بینانه توسط بیمار
قبل از شروع هر روش پیوند استخوان در بیمار، ضایعات و عفونت‌های موجود در دهان باید درمان شده و بهداشت دهان و دندان باید تثبیت شود. بیمارانی که از نظر سیستمی سالم بدون محدودیت‌های پزشکی جدی هستند، کاندیدای مناسبی برای روش‌های گسترده پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان هستند.
پودر استخوان برای پیوند استخوان در ایمپلنت
با افزایش سن، گاهی مشاهده می‌کنیم که حجم استخوان در نواحی که دندان کشیده شده‌اند به شدت کاهش می‌یابد. استخوان کمتر گاهی برای پروتز و گاهی برای کاشت ایمپلنت نامطلوب است. در چنین مواردی از پودر استخوان برای افزایش حجم ناحیه استفاده می‌شود. با قرار دادن پودر استخوان در ناحیه‌ای که حجم استخوان کم است، حجم آن افزایش می‌یابد. پودر استخوان استفاده شده را می‌توان از بافت‌های دهان خود فرد یا سایر قسمت‌های بدن گرفته و همچنین از پودرهای استخوانی آماده استفاده کرد.
مناطقی که استخوان در بدن ما قابل برداشتن است، ناحیه سخت و مسیری شکل در نوک چانه است. در مواردی که کافی نباشد، از لگن یا ساق پا و گاهی از استخوان ترقوه استخوان گرفته می‌شود.
مثال ایمپلنت استفاده از پیوند پودر استخوان روشی پرکاربرد در صورت وجود حفره سینوسی اضافی در فک بالا است. کاپ استخوان معمولاً به دلیل تشکیلاتی مانند کشیدن دندان و کیست در سنین پایین وجود دارد. پودر استخوان نیز ممکن است پس از کشیدن دندان‌های متصل به استخوان با جراحی مورد نیاز باشد. از دست دادن استخوان گسترده در بین بیمارانی که به دلیل بیماری‌های پریودنتال دندان از دست می‌دهند دیده می‌شود.
ماده پودر استخوان مورد استفاده برای ایجاد حجم استخوان می‌تواند پودر استخوان مصنوعی باشد. گاهی اوقات سعی می‌شود با استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت، حجم استخوان افزایش یابد. در مواردی که حمل ایمپلنت در داخل استخوان فک کافی نباشد، استفاده از پودر استخوان مخصوصاً در روش‌های بزرگ کردن تاج در فک پایین ترجیح داده می‌شود.
جراحی لیفت سینوس برای ایمپلنت
در ناحیه فک بالا، حفره‌های جمجمه که از دندان‌های پرمولر در گونه شروع می‌شود، در سطح دندان‌های آسیاب خلفی، حفره‌های سینوسی هستند. پس از، از بین رفتن دندان‌های آسیاب خلفی، این حفره‌ها در اثر گرانش آویزان می‌شوند؛ بنابراین حجم استخوان مورد نیاز برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته با ایمپلنت از بین می‌رود.
پودرهای استخوانی برای جایگزینی استخوان از دست رفته روی سطح ایمپلنت اعمال می‌شود. پیوند استخوان در زیر لثه، بین غشای سینوس و استخوان قرار می‌گیرد. به این ترتیب سطح ایمپلنت با پودر استخوان در تماس است و پودر استخوان سفت شده به نگه داشتن بهتر ایمپلنت کمک می‌کند. شش ماه پس از قرار دادن پودر استخوان، ایمپلنت بارگذاری می‌شود. پودر استخوان معمولاً همراه با ایمپلنت اعمال می‌شود.
قیمت پودر استخوان برای پیوند استخوان در ایمپلنت
قیمت پودر استخوان جدا از قیمت ایمپلنت محاسبه می‌شود. به همین دلیل، ممکن است قیمت درمان برای کاشت ایمپلنت در ناحیه مولر خلفی فک بالا بیشتر باشد. علاوه بر هزینه پودر استخوان، هزینه‌ای نیز برای اجرای این فرایند وجود دارد.
جایگزینی کانال عصبی با جراحی فک
گاهی اوقات به دلیل کاهش حجم بیش از حد استخوان فک پایین، مشکلاتی مانند حساسیت عصبی و بی حسی لب دیده می‌شود. در چنین موارد نامطلوبی، عمل جراحی اعمال می‌شود. در این عمل، عروق و کانال‌های عصبی در فک پایین در ناحیه خارجی گونه باز می‌شوند. سازندهای تشریحی در این ناحیه به دقت کنترل و خارج می‌شوند.
محل جدیدی برای عصب زیر فضای موجود باز می‌شود و عصب در آن ناحیه قرار می‌گیرد. به این ترتیب موقعیت عصب تغییر می‌کند. به این ترتیب مشکلات ناخواسته‌ای مانند بی حسی و درد که هنگام وارد شدن فشار به عصب ایجاد می‌شود از بین می‌رود. فضای کانالی که عصب در آن برداشته می‌شود به صورت اختیاری با پودر استخوان پر می‌شود و ناحیه عمل جراحی بسته می‌شود. اینها روش‌های درمانی هستند که بسته به شرایط بیمار می‌توانند تحت بیهوشی منطقه‌ای یا بیهوشی عمومی انجام شوند.
انواع پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان چیست؟
انواع مختلفی از فرایند پیوند استخوان برای ایجاد کیفیت و کمیت کافی استخوان اعمال می‌شود.
- پیوندهای خودزا
- پیوندهای ایزوژن
- پیوندهای آلوژنیک (آلوگرافت)
- پیوند زنونیک (زنوگرافت)
- گرافت‌های اتوژن نشان دهنده بافت‌هایی هستند که باید از فرد کاشته شوند.
- گرافت‌های ایزوژن شامل بافت‌هایی است که از موجود زنده دیگری با ساختار ژنتیکی مشابه گیرنده گرفته شده است.
- گرافت‌های آلوژنیک (آلوگرافت) بافت‌هایی از یک گونه، از ترکیب ژنتیکی متفاوت هستند.
- ایمپلنت‌های Xejonic (زنوگرافت) بافت‌هایی هستند که از گونه‌های مختلف گرفته شده‌اند.
به طور خلاصه، پیوند استخوان برای ایمپلنت دندان یک روش درمانی مفید است که امکان کاشت را در صورت از دست دادن استخوان فراهم می‌کند، زیرا این روشی است که بیمار به راحتی می‌تواند آن را تحمل کند، توسط بدن واکنش نشان نمی‌دهد و روشی است که به سرعت بهبود می‌یابد.
