بیماری های لثه در اطراف ایمپلنت، باعث بروز برخی مشکلات در اطراف لثه پس از کاشت ایمپلنت می شود. در مقایسه با دندان ها و لثه ها، بافت های اطراف ایمپلنت در برابر باکتری ها مقاوم تر هستند. اگر بعد از کاشت ایمپلنت بهداشت دهان و دندان رعایت نشود، سرعت رشد باکتری ها به مرور زمان افزایش می یابد و باعث پری ایمپلنتیت می شود. اگرچه پری ایمپلنتیت در مرحله اول از لثه شروع می شود، اما اگر درمان مورد نیاز به موقع انجام نشود، به بافت استخوانی که ایمپلنت به آن متصل است، آسیب خواهد رساند. در چنین موارد پیشرفته ای، حتی ممکن است نیاز به برداشتن ایمپلنت داشته باشیم.

موکوزیت پری ایمپلنتیت چیست؟

موکوزیت اطراف ایمپلنت مشکلی است که در بافت نرم اطراف ایمپلنت ایجاد می شود. در این بیماری که در اثر تجمع باکتری ها در لثه ایجاد می شود; قرمزی، تورم و خونریزی دیده می شود. عوامل زیادی وجود دارد که باعث ایجاد بیماری موکوزیت ایمپلنت می شود. این عوامل شامل؛ ایجاد پلاک یا برخی از بیماری های ناشی از سیگار کشیدن و عدم توجه به بهداشت دهان و دندان است. در عین حال، کاشت ایمپلنت با مواد بی کیفیت یا نادرست می تواند منجر به بیماری پری ایمپلنتیت شود. اگر بیماری به موقع تشخیص داده شود، پری ایمپلنتیت بدون نیاز به عمل جراحی قابل درمان است.

موکوزیت پری ایمپلنتیت وضعیتی است که با التهاب بافت نرم اطراف ایمپلنت دندان مشخص می شود. علائم شایع عبارتند از قرمزی و التهاب بافت لثه اطراف ایمپلنت و در برخی موارد ممکن است این ناحیه در هنگام پروب یا مسواک زدن دچار حساسیت و خونریزی خفیف شود.

مشکلات بافتی دندان شایع ترین علت موکوزیت اطراف ایمپلنت در محل تجمع پلاک است. علل دیگری نیز وجود دارد که بسته به وضعیت شما ممکن است تغییر کند. عفونت می‌تواند ، منجر به از دست دادن استخوان در اطراف ایمپلنت شود. پس از رسیدن به این نقطه، درمان پری ایمپلنتیت بسیار دشوارتر می‌شود و می‌تواند منجر به از دست دادن کامل ایمپلنت شود. اگر به این مشکل به‌اندازه کافی و به موقع رسیدگی شود، گزینه‌های درمانی برای توقف پیشرفت موکوزیت اطراف ایمپلنت و کنترل اثرات آن وجود دارد.

موکوزیت اطراف ایمپلنت چگونه درمان می شود؟

درمان موکوزیت اطراف ایمپلنت به روش های مختلفی با تصمیم پزشک انجام می شود. هدف اصلی درمان حذف پلاک ها، جرم ها و باکتری های عامل بیماری از محیط است. استفاده از لیزر دندانپزشکی و فتودینامیک تراپی از جمله روش های مورد استفاده است. درمان همچنین می تواند با آنتی بیوتیک ها و دهانشویه هایی مانند کلرهگزیدین تکمیل شود.

پری ایمپلنتیت چیست؟

بهداشت نامناسب دهان و ایمپلنت های دندانی با کیفیت پایین می تواند منجر به التهاب لثه ها و ساختار استخوان اطراف ایمپلنت شود که به نام پری ایمپلنتیت شناخته می شود. این بیماری التهاب ناشی از باکتری هایی است که راه خود را به حفره بین ایمپلنت دندان و اباتمنت که ایمپلنت به آن ثابت می شود پیدا می کند، التهاب می تواند بر بافت سخت و نرم اطراف ایمپلنت تأثیر بگذارد.

علائم پری ایمپلنتیت چیست ؟

چند نشانه وجود دارد که باید به آنها توجه کنید که ممکن است نشان دهد شما از پری ایمپلنتیت رنج می برید. برخی از علائم رایج عبارتند از:

1. بوی بد دهان و یا طعم بد در دهان
2. چرک یا خونریزی در دهان
3. شل شدن ایمپلنت
4. لثه های متورم
5. درد یا تب
6. مشکل در جویدن

درمان پری ایمپلنت

موکوزیت اطراف ایمپلنت در صورت عدم درمان به پری ایمپلنتیت تبدیل می شود. در این حالت عفونت و باکتری به سمت استخوان حرکت می کند که ایمپلنت را ثابت نگه می دارد. این بیماری با علائمی مانند شل شدن ایمپلنت ها و ایجاد آبسه خود را نشان می دهد. دندانپزشک شما از تکنیک های تصویربرداری دندان برای بررسی احتمال وجود پری ایمپلنتیت استفاده می کند. در درمان این بیماری، باکتری های ایجاد کننده بیماری در لثه و استخوان اطراف ایمپلنت جرمگیری می شوند. درمان نیز توسط برنامه های لیزر دندانپزشکی پشتیبانی می شود.

در صورت لزوم توسط پزشک، پیوند استخوان را می توان در مناطقی که از دست دادن استخوان وجود دارد نیز اعمال کرد. اگر این روش برای نجات ایمپلنت کافی نباشد، باید ایمپلنت های جدیدی کاشت شود. بسته به شدت وضعیت هر بیمار، درمان انتخابی می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. بیماران ممکن است به یک یا ترکیبی از درمان های زیر نیاز داشته باشند:

دبریدمان مکانیکی

دبریدمان مکانیکی ، شامل جرمگیری پلاک و تارتار است. این به تنهایی یک درمان ناکارآمد برای پری ایمپلنتیت است زیرا نمی تواند همه باکتری ها را از بین ببرد. اغلب همراه با درمان های ضد عفونی کننده، آنتی بیوتیکی یا جراحی استفاده می شود.

درمان های ضد عفونی کننده

درمان‌های ضد عفونی که همراه با دبریدمان مکانیکی استفاده می‌شوند، عموماً به طور منظم در یک دوره سه تا چهار هفته‌ای به شکل شستشو یا ژل روزانه اعمال می‌شوند. این درمان همچنین به محدود کردن تجمع پلاک کمک می کند، اما به دلیل عوارض جانبی بالقوه از جمله تغییر رنگ دندان ها و تغییر حس چشایی برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شود.

درمان آنتی بیوتیکی

درمان‌های آنتی‌بیوتیکی تجمع باکتری‌ها را هدف قرار می‌دهند و معمولاً در ده روز آخر دوره درمان ضدعفونی‌کننده برای درمان عفونت و جلوگیری از بروز مجدد آن تجویز می‌شوند.

درمان جراحی

هنگامی که عفونت با موفقیت مدیریت شد، می توان درمان جراحی را در نظر گرفت. جراحی برای ترمیم و بازسازی استخوان از دست رفته یا برای شکل دادن مجدد به بافت نرم اطراف ایمپلنت استفاده می شود.

قبل از شروع درمان پری ایمپلنت، متخصصان کلینیک یک ارزیابی جامع از سلامت دهان و دندان شما انجام می دهند که طی آن ما علت و وسعت این بیماری را ارزیابی می کنیم. پس از این مشاوره اولیه، ما یک برنامه درمانی برنامه ریزی خواهیم کرد که هم التهاب و هم علت اصلی بیمری را بررسی می کند تا از عود آن جلوگیری شود.

پیوند لثه و پیوند بافت همبند

در کاربردهای ایمپلنت، زمانی که لثه کافی در اطراف ایمپلنت وجود نداشته باشد، در بلند مدت تحلیل لثه در اطراف ایمپلنت رخ می دهد. عقب نشینی لثه ؛ باعث نمایان شدن سطح ایمپلنت و ایجاد پاکت ها و فضاهای اطراف آن می شود. قرار گرفتن در معرض سطح ایمپلنت باعث مشکلات زیادی به خصوص از بین رفتن ایمپلنت می شود. تجمع باکتری ها در پاکت ها و حفره ها باعث تحلیل استخوان و از بین رفتن ایمپلنت می شود.

تحلیل لثه همچنین شانس موفقیت کاشت ایمپلنت را کاهش می دهد. ایمپلنت در ناحیه ای که لثه متصل به اندازه کافی وجود ندارد ممکن است با گذشت زمان شروع به تکان خوردن کند. به همین دلیل باید قبل یا بعد از کاشت ایمپلنت عمل پیوند لثه انجام شود. بافتی که در حین عمل از کام گرفته می شود به ناحیه لثه منتقل می شود. همجوشی بافت پس از یک دوره زمانی مشخص رخ می دهد. لثه چسبنده کافی در ناحیه پیوند به دست می آید و از ماندگاری موفقیت آمیز ایمپلنت برای مدت طولانی در دهان اطمینان حاصل می شود.

یکی دیگر از جراحی های لثه که در اطراف ایمپلنت انجام می شود، عمل پیوند بافت همبند است. همانطور که ضخامت لثه اطراف دندان های طبیعی شما مهم است، ضخامت لثه اطراف ایمپلنت نیز برای زیبایی و استفاده طولانی مدت از ایمپلنت بسیار مهم است. به منظور افزایش ضخامت لثه در اطراف ایمپلنت، پیوند بافت همبند گرفته شده از کام مانند عمل پیوند آزاد لثه به اطراف ایمپلنت منتقل می شود. روند بهبودی در عرض یک هفته صورت می گیرد و از احتمال فرورفتگی لثه در اطراف ایمپلنت جلوگیری می شود.

چگونه از پری ایمپلنتیت جلوگیری کنیم؟

برای پیشگیری از پری ایمپلنتیت ابتدا باید به بهداشت دهان و دندان توجه کرد. شستشوی دهان با مسواک، نخ دندان و مسواک مخصوص باید به طور منظم انجام شود. علاوه بر این، می توانید طبق توصیه پزشک، دهانشویه را در فرآیند بهداشت دهان قرار دهید. سیگار عاملی جدی است که موفقیت ایمپلنت را کاهش می دهد. بنابراین، دوره پس از کاشت، فرصت خوبی برای ترک عادت سیگار کشیدن شما است. اگر در معاینات منظم دندانپزشکی خود اختلال ایجاد نکنید، پری ایمپلنتیت به موقع قابل تشخیص است.

1. حدود 20 درصد از بیماران ایمپلنت دندان از پری ایمپلنتیت رنج می برند
2. عفونت های اطراف ایمپلنت شرایط پاتولوژیک اطراف ایمپلنت های دندانی هستند. علائم شایع شامل تورم لثه و خونریزی است.
3. شناسایی زودهنگام علائم پری ایمپلنتیت ممکن است از نیاز به درمان جراحی جلوگیری کند.

چه چیزی باعث پری ایمپلنتیت می شود؟

عدم رعایت بهداشت دهان می تواند منجر به ایجاد پلاک در اطراف دندان ها و بافت لثه شود. سپس این پلاک می تواند باعث تحلیل استخوان و یا التهاب در اطراف بافت نرم ایمپلنت شود. ایمپلنت های دندانی در مقایسه با دندان های طبیعی خطر التهاب بیشتری دارند، زیرا نمی توانند به راحتی به لثه بچسبند. این اجازه می دهد تا باکتری ها وارد فضای بین دندانی شوند که می تواند منجر به پری ایمپلنتیت شود.

برخی از عوامل خطر که باید از آنها آگاه بود عبارتند از:

1. پریودنتیت
2. دیابت
3. کنترل ضعیف پلاک (مسواک زدن و نخ دندان کشیدن درست)
4. عدم کنترل (عدم مراجعه منظم به دندانپزشک)
5. ژنتیک
6. شرایط بهداشتی سیستماتیک مانند بیماری قلبی عروقی و آرتریت روماتوئید